Z mojej wymarzonej "Longorii" na razie nici, bo trzeba dziecku zrobić czapę, rękawiczki i szalik na jesienno-zimowe chłody. W moim tempie pracy skończę może na przyszły rok :D Chylę głowę przed dziewczynami, które potrafią na co dzień opanować dom, męża, dzieci i ewentualne zwierzaki domowe i jeszcze znaleźć czas na druty. Ja tak nie umiem. Na razie mam gotową jedną rękawiczkę. To był mój debiut na pięciu drutach i o mało co oka sobie nie wybiłam ;)
A teraz z innej "beczki" - wyprawa na zakupy z kilkumiesięcznym dzieckiem do centrum miasta. Te z was, które mają dzieci wiedzą o czym mówię :) Wybrałam się po włóczkę. Podróż w "tamtą" stronę minęła bezproblemowo - maleństwo spało i było z górki. Kiedy dotarłam pod najlepiej wyposażony sklep z włóczkami ... mój 16,5 kilowy szeroki wózek nie zmieścił się w drzwiach, bo stał koło nich regał i nie dało rady otworzyć ich szerzej :( Podobnie jak ja się poczułam musi czuć się dziecko, któremu przez szybę pokazuje się lizaka. Cóż, poszłam do innego sklepu, do którego zresztą też nie bez trudu weszłam, bo tym razem drzwi barykadowały worki z włóczkami. Kupiłam co chciałam i wyruszyłam do domu. Zaczęło padać, więc postanowiłam wrócić autobusem i tu przekonałam się, że "podłość ludzka nie zna granic". Pędziłam z tym wózkiem w kierunku przystanku i darłam się "przepraszam", a ludzie nie wiedzieć czemu wychodzili z założenia, że mnie jest łatwiej robić wokół nich slalom niż im zrobić krok i ustąpić mi odrobinę z drogi. W końcu najechałam jakiegoś elegancika, który zastawiał mi wejście do autobusu. Wybaczcie, ale jeśli ktoś nie reaguje na pięciokrotnie wypowiedziane"przepraszam", to trzeba go jakoś "zdopingować". W autobusie moja Pchełka zaczęła wrzeszczeć, bo głód i katastrofa biologiczna w majtach zaczęły jej przeszkadzać. Ja do niej gadam, ludzie na mnie dziwnie patrzą ... W końcu wysiadamy. Pada, więc zakładam na wózek folię. I tu moje dziecko zaczyna akrobacje ... wystawia nogę przez dziurę w folii, ciągnie tą folię do siebie wpuszczając deszcz do wózka ... Jakoś w końcu dojechałyśmy, a w domu czekał mój głodny i niezadowolony mąż ... To były chyba najgorsze zakupy w moim życiu.
A teraz z innej "beczki" - wyprawa na zakupy z kilkumiesięcznym dzieckiem do centrum miasta. Te z was, które mają dzieci wiedzą o czym mówię :) Wybrałam się po włóczkę. Podróż w "tamtą" stronę minęła bezproblemowo - maleństwo spało i było z górki. Kiedy dotarłam pod najlepiej wyposażony sklep z włóczkami ... mój 16,5 kilowy szeroki wózek nie zmieścił się w drzwiach, bo stał koło nich regał i nie dało rady otworzyć ich szerzej :( Podobnie jak ja się poczułam musi czuć się dziecko, któremu przez szybę pokazuje się lizaka. Cóż, poszłam do innego sklepu, do którego zresztą też nie bez trudu weszłam, bo tym razem drzwi barykadowały worki z włóczkami. Kupiłam co chciałam i wyruszyłam do domu. Zaczęło padać, więc postanowiłam wrócić autobusem i tu przekonałam się, że "podłość ludzka nie zna granic". Pędziłam z tym wózkiem w kierunku przystanku i darłam się "przepraszam", a ludzie nie wiedzieć czemu wychodzili z założenia, że mnie jest łatwiej robić wokół nich slalom niż im zrobić krok i ustąpić mi odrobinę z drogi. W końcu najechałam jakiegoś elegancika, który zastawiał mi wejście do autobusu. Wybaczcie, ale jeśli ktoś nie reaguje na pięciokrotnie wypowiedziane"przepraszam", to trzeba go jakoś "zdopingować". W autobusie moja Pchełka zaczęła wrzeszczeć, bo głód i katastrofa biologiczna w majtach zaczęły jej przeszkadzać. Ja do niej gadam, ludzie na mnie dziwnie patrzą ... W końcu wysiadamy. Pada, więc zakładam na wózek folię. I tu moje dziecko zaczyna akrobacje ... wystawia nogę przez dziurę w folii, ciągnie tą folię do siebie wpuszczając deszcz do wózka ... Jakoś w końcu dojechałyśmy, a w domu czekał mój głodny i niezadowolony mąż ... To były chyba najgorsze zakupy w moim życiu.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz